تار های وجودت طوری ست
و یادش بخیر شب ها سگ ها پارس می کردند
و من راه میرفتم در تاریکی کوچه های بی سر و ته
و ردیف درختان من صوت می کشیدند
که باد
بیاید
و تو
غم قدم های کم نای من بودی