ما در میان خرابه های خود
خمیر مایه ی خاطراتی خرد شده
و آواره خندیدیم

حالا که خاکستر بر مو ها و صورت و دست هامان
خداست
چشم هامان سیاهی بی حدی را
و لب هامان سکوتی نخواستنی را

. . .

اینکه بود
ما نکردیم
نمی توانستیم
اکنون کدام سو را
به گردی زمین برویم

. . .

بگذار سرم را لای مو هایت
من می ترسم از

این جوجه تیغی را بغل کن