آدم هرچه در زندگی اش عقب می رود می بیند که بهتر بوده است. برای همین آدم نوستالژیک می شود. همین طور عقب و عقب تر بهتر و بهتر تا نوزادی و داخل رحم و قبل از شکل گیری نطفه که رستگار بوده. و همین طور که پیش می رود همی چیز بد تر می شود. بد تر می شود تا اینکه آدم می میرد. و بعد از مرگ دیگر هیچ وضعیتی را متصور نیستم که در آن حد بد باشد که قبلش نبوده. به مرگ امید مبندید.